Бие үнэнэлт: Латинаар prostitute (pro + statuo)

Бие үнэлэлтийн талаар хамгийн анх МЭӨ 2000 онд Иисус Христийн нэгэн сударт дурьдсан байдаг. (Иисуса Навина 6:16)

Харин хамгийн анх удаа биеэ үнэлэгчдээс татвар төлүүлэх шийдвэрийг Афинийн хуулийг тогтоогч Солон (МЭӨ 640—559 онд амьдарч байсан).

Тэр цаг үеэс эхлэн эмсийн хүрээлэн бий болж, биеэ үнэлэгч бүсгүйчүүд үйлчлүүлэгчээ хүлээн хаалган, цонхон дээр гарч зогсох «эрхтэй» болжээ. Тэдгээрийг ихэнхдээ худалдаачид, далайчид, гэр бүлгүй залуу хүмүүс үнэлэн авдаг байжээ.

Ихэнхдээ боол болон бүжигчин, гэрийн үйлчлэгчдийг биеэ үнэлэгч болгодог байв. Мөн эрчүүдийн янхандалт ч энэ үеэр хүчээ авч бүр эрчүүдийг худалддаг газар ч бий болжээ.

Петрони Ромын эзэнт гүрний эмсийн хүрээлэн (lupanar)-гийн талаар тэмдэглэн үлдээсэн байдаг. «Би ордон дүүрэн нүцгэн янханууд (prostitutae) бүх эрийн өврийг дамжин таалуулж байхыг харлаа» хэмээн тэрээр тэмдэглэлдээ дурьдсан байдаг гэнэ.

Ромын «лупанар»-ын хувьд зөвхөн даавуу, торгон хөшгөөр тусгаарлагдсан өрөөнүүдтэй, биеэ үнэлэгчид нь эхэндээ цээж нүцгэн хөхөө л ил гаргасан байх бөгөөд «кабин»-д орсон хойноо үйлчлүүлэгчийн өмнө бүрэн нүцгэлнэ.

Мөн нийтийн гэх том заал байдаг. Түүнд санаа нийлсэн эрхэмүүд бие биенээсээ ичиж эмээлгүйгээр сонгосон бүсгүйчүүдтэйгээ ээлжлэн секс хийдэг байжээ.

Өнөө цагт мэдэгдээд байгаа ийм төрлийн «лупанар»-ыг Помпей хотын тууриас олсон.

Хэрвээ Ром хотын харьяат бүсгүй биеэ үнэлэгч болохыг хүсвэл тусгай магистрийн хэмжээний зэрэг хамгаалж licentia stupri (тэнэглэх зөвшөөрөл) гэсэн эрхийн бичиг авдаг байжээ. Түүнгүйгээр «ажил» хийсэн тохиолдолд хүнд шийтгэл хүлээнэ. Ийм зөвшөөрлийг сенаторын охин, дээдсийн баян хатагтай нар ч сонирхож эхэлсэн тул эзэн хаан Тиберий тэдний эсрэг маш том шийтгэл бүхий тушаал гарган хориглож байжээ.

МЭ-ний 40 онд Ромын эзэн хаан Клавдиягийн хатан Мессалина өөрийн дур хүслээ барьж дийлэхгүй шөнийн цагаар «Лизиски» гэх нэрээр олон тооны эрчүүдтэй нууцаар амраглаж өөрийгөө мэргэжлийн янхан хэмээн өргөмжилдөг байсан тэмдэглэл ч байдаг.

Биеэ үнэлэгчдийг зөвхөн шар хувцас өмсөхийг шаарддаг. Гутал нь улаан өнгөтай байна. Гоёл чимэглэл зүүж эдлэхийг хориглоно. Хүсвэл гэртээ байгаа үедээ л хэрэглэж болдог байв.

Загалмайтны үед ч биеэ үнэлэлт үгүй болоогүй. Тэр цагийн хамгийн томоохон төлөөлөл бол Мария Магдалина мөн Мария Египетская нар билээ.

Тэр үед эмсийн хүрээлэнд зориулсан тусгай гудамж бий болж, түүнийгээ содон өнгө болон зургаар чимэглэдэг болжээ. Хаалган дээрээ таних тэмдэг болгон улаан дэнлүү ч асаах болов.

Биеэ үнэлэгчдэд зориулсан дүрэм журам ч их гарчээ. Янхан эмэгтэй жирэмслэж болохгүй, өвдөхгүй, нөхөрт гарахгүй, хэт залуу балчир байж болохгүй гэх мэт.

Харин XҮ зууны сүүл гэхэд Европ дахь эмсийн хүрээнгүүдэд сүйрэл болсон билээ. Янхануудын «ажлын байр» тэр чигтээ халдварт өвчиний үүр уурхай болжээ. Үүнээс үүдэн XҮIII зээн гэхэд биеэ үнэлэгчдийг цагдаагийн бүртгэж, эмнэлгийн шинжилгээ ч хийдэг болов.

Биеэ үнэлэгчийн үйлчилгээ:

Тэд дараахь үйлчилгээг үзүүлнэ. Эроти массаж, үтрээний болон аналь секс, аман секс, тайчих үзүүлбэр, «тоглоом» (гар ханагалаг), лесби-шоу, группэн секс, эскорт, фистинг, римминг, трамплинг, «алтан бороо», копро, БДСМ гэх мэт…

Биеэ үнэлэлт ЗХУ болон ОХУ-д:

1917 он хүртэл

Анх 1589 онд шүүхээр биеийг ашигласных төлөө 2 зоос төлөхий шаардсан хэргийг шийдвэрлэжээ.

1649 оноос тус улсад биеэ үнэлэх асуудлыг хуулинд зааж өгчээ.

1728-1736 онд нууцаар үйл ажиллагаа явуулдаг эмсийн хүрээнгүүдийг хаах шийдвэр гарчээ.

Харин хатан хаан Елизаветийн үед Петербургийн Вознесенскийн гудамжинд тансаг харшид дээдэст зориулсан эмсийн хүрээлэн байгуулагдаж байв.

Түүний дараа Павел I хаан биеэ үнэлэгчдийг зөвхөн шар хувцас өмсөхийг шаардсан тушаал гаргажээ. Ингээд биеэ үнэлэгчээс паспортыг нь хүрээн авч оронд нь «шар тасалбар» гэгчийг олгох болов.

1890 он гэхэд Орост 1262 эмсийн хүрээлэн, 1232 нууц байгууламж, 15 365 янхандалтад ашигладаг орон байр бүртгэгдсэн байдаг. Гэхдээ энэ бол хамгийн бага тоо гэнэ.

Тухайн үеийн эмсийн хүрээлэнг гурав ангилдаг байж. 100 рублийн төлбөртэй. Түүнд хоногт 5-6 хүний нормтой. Харин 10-12 хүн орох газар нь 1-7 рубль байв. Харин хамгийн хямд буюу 30-50 копейкийн байранд нэг дор 20 болон түүнээс дээш хүн хонож болдог байжээ.