ӨРШӨӨ НАМАЙГ!

Өршөө намайг Өүлэн гоо эх минь

Өршөө намайг гэргий сайхан хань минь

Анх танилцахдаа чи намайг андуурч таниагүй, бүү эргэлз

Анхны бороонд цуг зогсохдоо чамайг норгоогүй, би тэр л хэвээрээ

Арван жил өнгөрсөн ч сэтгэл минь хэвээрээ ч

Аргагүй хань чамайгаа даан чиг тоолгүй хийсэж дээ

Гудамжаар чамтайгаа алхахдаа гараас чинь хөтлөхдөө би ичжээ

Гуравхан хэлхээ үгийг чамд хэлэхдээ залхуурчээ

Гэрийн далан ажлыг ажил гэж санадаггүй байж

Дэгдээхэй жаахан үрсээ өөрсдөө л өсчихдөг шиг бодож

Чамд халамж хэрэгтэйг би мартсан мөртлөө

Чамаас би хайрыг бас халамжтай нь хайр найргүй нэхсээр бас авсаар л байж…

Шударга ёсыг би ярьдаг мөртлөө

Шударгуу явдлыг өөгшүүлэгч нь би байж

Шулуун зантай гэж өөрийгөө магтдаг ч

Шуудхан хэлэхэд “мужик” нь чи байж

Чамтай л байхад би сэтгэл хангалуун

Чамтай л хооллоход би гэдэс цатгалан

Чамтай л байхад би мөр бүтэн

Чамгүй бол би “чалчаа” нэгэн.

Өсгийнөөс өгсүүлээд орой хүртэл

Өөрийн гэргий минь сэтгэл шингэсэн байтал

Тогос шиг гоёчихоод чамайг хүлээхдээ

Тогтож ядан цагаа харж, сормуусны будаг шүүрэх төдийд чинь

Том дуугаар загнаж байжээ…

Өөрийн ажлыг чухалд бодож оройтож суухыгээ алба шиг санах ч

Өнөө л чиний ээлж ирэх болохоор

Өөнтөглөж бас шалтаглаж өөрийн чамайгаа зовоодог байжээ

Үе тэнгийн найзууд дуудна, үүх түүх хууч хөөрий гэнэ

Ахиад л би чамайгаа үлдээгээд

Алдаагаа бас л давтана…

Үнэндээ би чиний оронд байсан бол

Үтэр түргэн залхах байсан, энэ бүгдээс

Үгээр учирлаж гуйхыг ч хүсэхгүй

Үйлдэлээрээ сануулж анхааруулахыг ч бодохгүй

Надаас өөр халамжтай бас хайртай

Найрсаг залуу дээр яваад л очих байсан

Тэгтэл чи минь тэгсэнгүй

Тэвэр дүүрэн зовлонгоо тэнцүүлээд л гараад ирж

Тэнгэр шиг уужим чинийхээ дэргэд, тэнэг би ямар өчүүхэн юм бэТэнгэр гэсгээж ганцаар үлдээгүй бол тэнэглэл минь хэзээ дуусах байсан юм бэ…