Амьдрал яг сайхан уу, сайхан зүйл нь хаана байна

Сайн байна уу… Энэ захиаг уншиж буй уншигчиддаа энэ өдрийн мэнд хүргэе. Юуны өмнө би сэтгэлийн асар их асуудалтай бүр бага байхийн л… Яагаад вэ гэвэл би гэр бүл, эцэг эх гэх зүйлсийг байдаг гэдгийг огт мэдэж төсөөлж ч байгаагүй. 3 настайгаасаа хойш асрамжийн газар өсөж хүмүүжлээ. Би хүн бүрийг энэ ертөнцөд ганцаараа ирдэг юм байхдаа л гэж хүртэл боддог байсан учир нь нададтай адил зөндөө хүүхдүүдтэй өсөж том болсон болохоор. Ухаан сууж юмсыг ойлгох тусам буруу ертөнцдөө мэндэлсэн юм байна гэдгээ мэдсэн. Энэ хооронд их л зүйл үзэж өнгөрөөж байна. Жоохон хүүхэд байхаасаа л чөтгөр шиг ууртай юм л болвол бусдыг зодож дээрэлхэж, багш нарыгаа бүгдийг нь гомдоож бүр үргэлж өдөөсөн гар зангидаж өссөн. Миний ойр тойрны хүмүүс бүгд надаас зайгаа барьж намайг үргэлж мохоож, тоохгүй байсан болохоор миний уур өдөр шөнөгүй хүрч…

Дээрээс нь эцэг, эх гээд байгаа хүмүүсийг бурхан гэгч зүйлийг харж бурхан шиг шүтээд байдагд нь гайхаад баршгүй тэр хүмүүсийн юу нь тийм гайхалтай байнаа. Намайг ямар их өвдөлт үзэн ядалт тээж явж өссөнийг үгээр хэлэхийн аргагүй одоо бодох төдийд л аймшигтай байна. Би бусдыгаа өмөөрч, өөрөөсөө дороо хүүхдийг дээрэлхэж байгаа хүүхдүүдэд өөрсдөд нь шангыг нь хүртээснийхээ төлөө би буруутан болдог байлаа. Олон ч удаа айлын хүүхдүүдийн эцэг, эх, ах, эгч ойр тойрных нь хүмүүсд чирүүлж, сургуулийн багшид чинь хэлнэ гэж мөн ч их цохиулж, хараалгаж байхдаа амьдрал ямар шудрага юм бэ гэж дотроо хүртэл бодож гаднаа шарандаа уйлж байсан. Тэгэхэд л бодсон яаж ч зөв зүйл хийсэн миний талд зогсох хүн байхгүй юм байна. Үргэлж асран хамгаалагчтай, хамаатан садан гэр бүлтэй хүүхдүүдийн зөв болж дуусаж байсан. Багш нар ч гэж багш нар хэний ар гэр багш гэгч хүнд гоё сайхан зүйл өгч байна…

Хичээлдээ суухаас хүртэл аймар дарамттай байдаг байлаа. Хүүхэд болгоно харьцахдаа болгоомжтой харьцана ер нь бол огт харилцаа байхгүй дээ. Гарууд хоорондоо л их сүрхий нийлнэ. Мань мэт нь бол анигдаастай. Би ч тэрнийхээ хэрээр зожиг ууртай ганцаардмал хүүхэд болж хичээл гэдэг зүйлд сонирхолгүй болж багш нар гэдэг хүмүүс ч бас тоохоо байсан. Яг гол зүйл маань гэвэл би хэзээ ч хүүхэдтэй болохгүй гэдгээ мэдэж байна. Учир нь энэ ертөнц хэтэрхий их өшөө хорсол, үзэн ядалт, нэгнийгээ доош нь хийсэн мөлжсөн ямар ч сайхан зүйл алга. Би тэр сайхан зүйлүүдийг мэдэрч өсөөгүй болоод ч тэр байх. Ямар ч хайр, энэрэл байхгүй. Бүгд хоосон мэдрэмжтэй….!!!

Хүмүүсд хэлэхэд замбраагүй хүүхэд гаргаад өнчирүүлэхээ болиоч дээ гуйя. Бүхэл бүтэн оюун ухааны өндөр хөгжилтэй хүн энэ ертөнцөд мэндэлж байхад цор ганцааранг нь хар нялхаар нь үлдээгээд амьдын тамд унагаж байгаагаа мэдэж байна уу. Тэр хүүхдүүд том болох тусмаа үзэн ядалт, өшөө хорсолоо гадагшаагаа цацаж байдаг. Би энэ ертөнцөд ямар ч тэр хоёр хүний төлөвлөгөөгүй бий болсон гэдгээ зөн гэдэг зүйлээрэй мөн бусдынхаа зовлон шаналалаас мэдэрсэн. Учир нь бидэнтэй багаасаа хойш амьдарч байсан нэгэн хүүхэд нас биед гүйцээд асрамжийн газраа төгсөөд ээжийгээ олоод уулзсан чинь. Тэр хүүхэд ээж маань намайг ингэж хэлсэн гэж нийлдэг хэдэн хүүхдүүдтэй мөн надад хэлж байсан.

Тэр ээж гэж хүн гуай хэлэхдээ чи бол миний алдаа, хүсээгүй хүүхэд чамаас болж би ийм байдалтай явж байна гэсэн гэж хэлсэн дээ. Бүхэл бүтэн 18 жил уулзаагүй байж адгийн дэлхийг ч сүйрүүлэх үг тэр хүүхдэд хэлэх ч гэж дээ… эцэс сүүлд нь бүгд л ийм аймшигтай зүйл сонсоно. Аз болоход би аль алиныг ч мэдэхгүй. Тэр хүмүүсийг анхнаасаа мэдэхгүй өссөндөө баяртай байна. Хэрвээ байсан бол би тэр гэр бүл гэгч зүйлийг мэдэхгүй юм даа… Би гэдэг хүн хүнд хайрлагдах ч эрхгүй, хүн хайрлах ч эрхгүй төрсөн хүн юм байна даа… Зүгээр л энэ дэлхийн бүх зүйл нададтай цуг алга болоосой… Амьдрал сайхан л байхдаа тэ…