Нансалмаатай өнгөрүүлсэн хэд хоногийн нандин дурсамж

Дээхэн үед манай гэр Дэнжийн мянгын цагаан байрнуудын хажуугийн гэр хороололд байсан юм. Хэрэндээ тохилог дан цагаан байшинтай, дотроо зочны, гал зуухны хоёр өрөөтэй, хоймортоо орос дивантай, олон жааз зурагтай айл байв.

Манай урд талын гудамжинд Нансалмаа гэдэг дажгүй царайлаг хүүхэн байдаг байлаа. Би эхнэргүй болохоор түүнийг их сонирхоно. Гэвч тэр намайг харангуут муур харсан хулгана шиг зугатна. Тиймээс би “Чамайг барьж аваад гэртээ оруулдаг л юм бол… заавал” гэж занасаар байлаа. Нансалмаа гол төлөв орос хувцас өмсөнө. Гунхсан нарийхан биетэй, чөргөр урт шилбэтэй, баруун зүүн завьжин дээрээ ялимгүй сахлын оромтой этгээд сонин хүүхэн байв. Би орос газар байцааны шөл ууж эмс охидын явдалд долингоршсон болохоор “Ийм хүүхэнтэй унтахад лав муугүй” гэсэн бодолд хөтлөгдөв.

Гэвч түүнтэй ойр дотно болж чадахгүй байлаа. Нансалмаа намайг харахаараа нүдээрээ жавартай цэвхэлзэнэ. Тэгээд би эцсийн мэхээ хийхээр төлөвлөв. Нэг удаа автобусны буудал дээр хүн ихтэй байв. Би түүний ойролцоо зогслоо. Тэр намайг авч хэлэлцэх шинж алга. Над руу тоож харахгүй байна. Хүний ад болж байгаадаа би ихэд гонсойв. Намайг эргүүлдэгийг мэдсээр байж улам хөндий, улам хол байхыг Нансалмаа хичээх болсны учрыг олж чадахгүй байлаа. Автобус ирлээ. Тухайн үед Дэнжийн мянгад явдаг байсан хоёр хаалгатай “ПАЗ” автобуснаас утаа, тоос олгойдон ирж зогсоход зорчигсод уулгалан дайрав. Би Нансалмаагийн араас тэврэн түлхсээр арайхийн хаалгаар орлоо. Нансалмаа автобусанд арай ядан чихэлдэж орсондоо баярласан ч юмуу над руу зэрвэсхийн эргэж харснаа:

-Баярлалаа гэж хүйтэндүү дуугарав.
-Ажил сайн уу?
-Сайн.
-Завтай юу?
-Завгүй.
-Орой кино үзэх үү?
-Үгүй.
-Францын Ален Делоны кино. Сайхан кино шүү. Ленинградад нэг үзсэн юм.
-Хаана гэнэ ээ.
-Лениний хотод.
-Гийгүүлж дээ.
-Би билет авна шүү. Намайг шатаав.
-Гуйгаад байгаа юм бол үзэхээс биш дээ.
-”Ард” кино театрт долоон цагт шүү.
-За.
-Цагаас хождов оо.
-Амжихыг бодноо.

Бид хоёрыг ийнхүү хэд гурван үг сольж явтал автобус хүрэх газраа ирж шахцалдсан хүмүүс сад тавин бууцгаалаа. “Энэ автобус, хүн хоёрыг яана даа” гэж намайг хараал тавихад Нансалмаа над руу учиргүй гайхаж харав. Надад оройн киноноос өөр юм бодогдсонгүй. Нансалмаагийн нимгэн уруулыг озон шимэх дон тусч түүнийгээ биелүүлж байгаагаар төсөөлж үзэв. Санасныг бодоход Нансалмаа цагтаа ирлээ. Өглөөнийхөө хувцасыг сольж, цоо шинэ хавар намрын пальто өмсчээ. Надтай уулзахын тулд багагүй бэлтгэл хийсэн бололтой. Сувилагчийн ажилтай энэ хүүхэн тийм ч ярдаг зантай биш юм. Өөрийгөө дөвийлгөх гэсэн бардам ааш бас байсангүй. Тэгсэн мөртөө ичээд байгаа ч юм шиг, эмээгээд байгаа ч юм шиг аяглана.

Бид зэрэгцэж суугаад кино үзэв. Би хүүхний гараас хэд хэдэн удаа атгаж авсан боловч тэрбээр гараа эвтэйхэн угз татсаар байлаа. Франц кинон дээр үнсэлцэж байгаа кадр хэд хэд гарав. Нансалмааг харахад ер тоосон шинжгүй нэг цэгийг онож эгцлэн ширтэнэ.

Төдөлгүй кино дуусч би түүнийг дагуулаад автобусанд суулгүй шууд алхчихлаа. Бид хоёр элдвийг ярилцсаар гэр хорооллын бөглүү гудамжинд орж иртэл нэг булангаас гурван залуу гараад ирэв. Тэдний нэг нь “Наад хүүхнээ өг. Олон долоон юм яривал амьгүй гэж мэдээрэй” гэхэд Нансалмаа миний урдуур хөндөлдөн “Та нар надаар яах гээв” гэж асуув.

-Чамайг авч явна.
-Хаашаа?
-Хаана очихоо чамд хэлдэг юмуу.
-Хэлэхгүй бол би явахгүй юм чинь.
-Хутга тулгахаар чи муу явахгүй дээ яадаг юм бэ.
-Залуучууд минь замаараа явцгаа. Энэ миний нөхөр байгаа
юм. Нялх хүүхэдтэй. Ганц удаа зав гарахаар нь кино үзээд явж байна. Биднийг өршөөж үз.
-Анхнаасаа үнэнээ хэлчихгүй. Нялх хүүхэдтэй юм бол яв яв.

Залуусыг нэлээд холдсон хойно би Нансалмаад “Чи аминд орлоо шүү” гэж хэлэв. Бид хоёр нэг мэдэхэд Нансалмаагийн хашааны үүдэнд тулж очсон байлаа. Эргэн тойронд харанхуй нөмөрсөн байв. Тэнгэрт од мичид үзэгдсэнгүй. Бодвол их хотын дээгүүр үдшийн бүрий нөмөрч утаан хөшиг татсаных биз. Нансалмаа тээнэгэлзэнгүй зогссноо “Чи ингээд харь даа” гэж уярам зөөлөн дуугаар хэлэв. Би түүний хүзүүгээр тэвэрч озон үнсэв. Кино үзэж байхдаа мөрөөдөн сууснаас хавьгүй илүү тааламжтай үнсэлцэв. Нансалмаагийн хумс шилэн хүзүү рүү минь үе үе хатгаж байлаа. Би самбаачлан түүний хөхийг чангаар атгахад тэрбээр дуу алдаад “Битгий л дээ” гэж шивнэв. Бид удаан үнсэлцэв. Намайг явах гэтэл тэр болгоомжлон чагнаснаа “Нөгөөдүүл чинь хашааны өнцөгт байх шиг байна. Чи манай хашааны хойд хаалгаар гараад гэртээ орчих” гэв. Хашааны арын хаалгаар гарахдаа бид хоёр дахин үнсэлцлээ. Нансалмаагийн гуя, хондлой, бэлхүүсээр базлахад тэрбээр “Дараа болъё, тэгэх үү” хэмээн намайг аргадангуй гуйв. Би итгэлтэй бөгөөд тэвчээртэй залуу болохоо түүнд харуулахын тулд түүний хүсэлтийг аргагүйн эрхэнд ёсоор болголоо. Тэгээд гэртээ ороод унтах гэтэл нойр хүрдэггүй. Нансалмаагийн бие цогцос, зөөлхөн үнсэлт, янаглангуй дуу хоолой бодогдоод ер болдоггүй. Түүнтэй удаан үнсэлцэж тачаадаад дур тавиагүй болохоор бэлэг эрхтэн минь чинэрээд аймаар өвдөж байлаа. Өвдөлтийг дарахын тулд би ямар нэгэн аргаар дур тавих хэрэгтэй болов. Ингээд би доошоо харж хэвтээд Нансалмааг сэтгэлдээ бодон дур тавилаа. Маргааш өглөө нь дөнгөж босоод Нансалмаагийн хашааны гадаа очиж шүгэлдэх аядав. Төдөлгүй Нансалмаа гэрийн халаадтайгаа гарч ирээд “Чи яагаад жаахан банди нар шиг шүгэлдээд байгаа юм бэ. Аав, ээж хоёр юу гэж ч бодох юм билээ. Энэнээс хойш битгий шүгэлдэж бай” гэж сануулав. Энэ үед би “Нансаа чи хувцсаа өмсөөд манайд ороод ир. Би чамд нэг сонин юм үзүүлье” гэхэд тэр дуртай нь аргагүй “За тэгье” гээд гэртээ орлоо. Энэ үгийг сонсоод миний бэлэг эрхтэн аяндаа босоод ирлээ. “За чамайг ёстой нэг эдэлж өгнө дөө” гэж дотроо бодоод зогсож байтал Нансалмаа хувцсаа өмсөөд гараад ирэв. Тэр манай гэрийг нэлээд сонирхосноо “Энэ байшин яг чинийх үү” гэж асуув. “Тэгэлгүй яахав. Ямар ч гэсэн өөрийн гэсэн хашаа байшинтай хүн шүү. Надтай суух эмэгтэй маш их жаргалтай байх болно” гээд түүнийг тэвэрч аваад үнсэв. Тэр өөдөөс учиргүй их үнсэж байна. Ингээд би түүний хамаг хувцсыг шувт татан тайлаад яах ийхийн зууртгүй нүцгэлээд хаячихлаа. Нарийхан бэлхүүстэй, бөгс нь яг алим шиг, хоёр хөх нь сэргэр гэж жигтэйхэн, тэгээд бас царайлаг. Ийм хүүхнийг өвөртөө оруулсандаа би хязгааргүй баярлаж байлаа. Түүнийг диван дээрээ нүцгэн суулгаад кофе аягалж өглөө. Тэр турьхан гараараа кофе авангаа “Энийг жаахан байзнаж байгаад ууя. Харин чи өөрөө хувцсаа тайлаач дээ” гэв. Би хувцсаа тайлаад түүний нүцгэн биеийг тэвэрлээ. Яг л жимс шиг. Хацар нүүрийг нь үнсэж байснаа мээмийг нь долоон хөхөж, доошилсоор байгаад умдагийг нь хэлээрээ оролдоход Нансалмаа “Оох” гэж дуу алдав. Би умдаг руу нь хэлээ лавхан шургуулаад гозогнуулан хөдөлгөхөд тэрбээр улам ихээр янцаглав. Үнэнийг хэлэхэд тэрбээр нэлээд янагдуу, бараг янхандуу ч гэж хэлж болохоор байлаа. Салтаагаа дэлгээд хэвтээд янцаглаж байгаа нь хэзээ язааны янхан шиг. Түүний тэсгэл алдарсан бололтой миний бэлэг эрхтэнийг атгаж авснаа умдаг руугаа шургуулаад хөдөлж гарав. Умдаг нь нэг их бариу биш мөртлөө халуун гэж жигтэйхэн. Ямар ч гэсэн надаас өмнө нэлээд хэдэн эрээр талхилуулаад авсан бололтой. Үүнд миний дургүй хүрч байлаа. Уг нь би түүнийг эхнэрээ болгож авъя гэж бодож байсан юм. Тэгээд талхилуулсан биеийг нь бодоод нэг хэсэгтээ ашиглаж байгаад хаячихъя гэж шийдлээ. Тиймээс ёстой дарвайтал нь цохиж өгөв. Төдөлгүй бидний хэн хэн нь бахдалтайяа дур тавилаа. Кофе ууж нэлээд ярилцсаны дараа би түүний янзыг үзэх гээд бэлэг эрхтнээ ам руу нь зүглүүлтэл тэр шууд тосч аваад бувалзтал хөхөж гарлаа. Ёстой цайчихсан амьтан юм. Энэ байдлаараа бол тэр тав зургадугаар ангид байхдаа охин биеэ орхисон биз. Энэ цагаас хойш тэр манайд өөрөө орж ирж надад цохиулдаг боллоо. Заримдаа бүр манайд хононо. Тэр загас наадуулсны дараа надаас дандаа “Ямар байна” гэж асууна. “Сайхан байна, яасан гоё юм бэ” гэж би хариулна. Гэтэл тэр надаас хүүхэдтэй болсон байлаа. Нэг удаа би түүнээс “Чамайг анх хэн гэдэг хүн цоолсон юм бэ?” гэж асуув. Тэр дуугарсангүй. “Чи урьд нь жирэмсэлж байсан юмаа даа. Нуулгүй үнэнийг хэлээрэй. Би урьд нь жирэмсэлж байсан ямар нэгэн шинж тэмдэгийг мэднэ шүү” гэхэд Нансалмаа уйтгартай нүдээр намайг удаан харснаа “Тэгсэн” гэв. Уур хүрэх шиг боллоо.

-Яагаад надаас нуусан юм бэ?
-Чамайг мэдэхгүй гэж бодсон юм.
-Даанч их сурцтай дуугарч тэвчээр алдах дөхөөд байсан юм. Ингэхэд чи надаас яагаад зугтдаг байсан юм бэ?
-Чамайг өдөөх гэж зориуд…
-Зальтай шулам.
-Чамд үнэнчээ харуулж чиний үрийг тээлээ шүү дээ.
-Нохой долоо. Үнэнч гэнэ шүү.
-Харааж зүхээд байвал орох оронтой хүн шүү би. Яваад өгнө гэж мэдээрэй.
-Чамайг анх хэн цоолсоныг хэлчих.
-Багш.
-Хаанахын ямар багш вэ?
-Сувилагчийн сургуулийн нэг багш намайг гэртээ аваачиж юм хийлгэдэг байлаа.
-Чи тэрнээс жирэмсэлсэн үү?
-Тэгсэн.
-Тэгээд яасан бэ?
-Аборт хийлгэсэн.
-Түй. Заваан амьтан.

Нансалмаа тайтгаршгүй ихээр гомдон уйллаа. Тэр өдрөөс хойш манай гэрт наргүй мэт харанхуйлав. Багштайгаа нөхцдөг хүүхнээр яах ч юм билээ. Хүйтэн харьцаа газар авч захаасаа мөсдөж эхлэв. Мөс улам зузааран хөлдсөөр байлаа. Үүнийг Нансалмаа бид хоёр анзаарч мэдэв. Сул өвөртэй хүүхэнтэй суусандаа ичих шиг боллоо. Ингээд л би түүнээс хөндийрсөн юм даа. Хашаа байшингаа зараад нэг л өдөр чимээгүй алга болсон. Хожим сонсохноо Нансалмаа нэг хөдөөний эртэй суусан сураг дуулдсан. Тэр хөдөөний эр миний хүүхдэд их хайртай гэж сонссон. Нансалмаа аягүй бол надаас дөнгөж салсныхаа дараа тэр эрийг уургалж аваад өөрийнх нь хүүхэд гэж итгүүлээ биз. За энэ ч яахав. Эцсийн эцэст миний хүүхэд л эцэгтэй байвал болох нь тэр. Ямартай ч түүнтэй өнгөрүүлсэн хэд хоног надад хэзээ ч мартагдашгүй дурсамж болон үлджээ.