Дэлхийн хүн ард монголчуудыг нохойноос дор үздэг болжээ

Саяхан Монголын “Авар” гэдэг компани Японд дууд­ла­га худалдаанд оролцож, 50 сая ам.доллараар ямбий “амбаар” худалдаж авлаа. Япончууд эвэртэй туулай үз­сэн аятай нүд нь орой дээрээ гарч сүйд болж байна.   Муу сайн монголчуудад ямар мөн­гө байдаг юм. Хулгайлсан мөнгөөрөө аваагүй юм бол өөр юугаараа худалдаа хий­хэв. Эсвэл ард нь хойд солон­госынхон нуугдаж байна уу гэх мэтээр элдвээр хардаж, бөөн юм болж байна. Монгол­чууд л гэхээрээ гадныхны гар харсан яахаа барсан хүмүүс байдаг юм уу. “Авар”  компани  үнэхээр Японд байшин худал­даад авах чадалтай юу гэдгийг шалгаж, нэвтрүүлэг хийхээр төв телевизийнхэн нь Монголд ирсэн ч гэх шиг.

“Амбаар” авсныхаа төлөө үүх түүх, хөрөнгө дансаа шал­гуу­лаад байгаа компанийн эзэн нь УИХ-ын гишүүн Д.Сумъяабазарын хадам ах Ч.Эрдэнэбат юм билээ. Мэдээж хүргэнийх нь дүү сумогийн их аварга Д.Дагва­дорж. Хэдийгээр тэд цусан төрлийнх биш ч гэлээ ураг төрлийн хэлхээ холбоотой хүмүүс. Тэгвэл  Д.Дагвадорж ахынхаа хадмын компаниар дамжуулан байшин худал­даж авсан юм байна гээд л ойлгочих.  Ээжийнхээ өврөөс ч гараагүй шахам байхдаа Наран улсад очиж, хөлсөө дуслуулан байж сумогийн саятан болсон Д.Дагвадор­жид 50 сая ам.доллараар байшин худалдаад авчих дайны чадал чансаа байлгүй яахав. Сумогоос төрсөн сая­тан Монголд байгааг япон­чууд мэдэж байх учиртай. Тиймээс гадныхантай холбож хардаж байхаар ядаж ийм өнцгөөс нь  харж л баймаар юм.

Гэсэн ч “монголчууд яавч 50 сая ам.долларын байшин худалдан авч чадахгүй дээ” гэдэг хардлага, сэрдлэг тэдэнд төрсөөр байгаа гэнэ. Юун сүртэй юм. Д.Дагвадор­жоор зогсохгүй Монголд бэл бэнчинтэй хүн олон болсон шүү дээ. Азийн 100 тэрбумт­ны 35 нь монгол хүн байгааг харахгүй байна уу. Байга­лийн баялаг ихтэй манайх шиг улсад банкны эзэн тэр­бумтнууд ч бий. Тэд 50 сая доллар битгий хэл мөнгө хөрөнгөөр дэлхийн хаана ч худалдаа хийчих чадалтай. Дээрээс нь муу ч сайн ч Мон­гол Улс банктай орон. Хаа нэг газар обьект худалдан авч, бизнес хийх шаардлага хэн нэгэнд тулгарвал улсынхаа банкнаас зээл авчихаж бол­дог. Захын банк 50 сая ам.дол­ларын зээл гаргаад өгчих байлгүй. Шинэ цагийн Монгол Улс ийм л болсон. Гэвч дэлхийн хүн ард мэдээ­гүй юм шиг байна. Бүр мон­гол­чуудыг нохойноосоо дор үзэх болж.

Урд хөршийн дэлгүүрүүд үүдэндээ монгол хүн, нохой хоёр орохыг хориглоно гэсэн бичиг хадсан байсныг манай консулынхан хөөцөлдөж байж авахуулсан. Хятадууд “Монголчууд дэлгүүрт орж хулгай хийгээд байдаг юм даа. Танай хулгайч нар манай дэлгүүрийг дампууруулж бай­на” гээд үүдэндээ хадсан бичгээ дурамжхан буулгаж байна гэсэн. Энэ нь урд хөр­шийн­хөн бидэнд яаж ханддаг болсны тод илрэл. Тэгвэл хойд хөршийнхөн бас  Мон­го­лыг тоохоо байсан. Тусгаар улс ч гэж үзэхээ больсон нь олон зүйлээс харагддаг. Хоёр хөрш маань дэлхийн улс орнуудын цаг агаарын мэдээ явуулахдаа Монголынхыг л орхино. Зочид буудалд нь буугаад олон улс хоорондын яриа хийе гэхээр зөвхөн Мон­го­лынх байдаггүй. Тэд бидэнд ингэж л ханддаг болжээ. Найрсаг дотно харилцаатай гэж саймширдаг хоёр хөрш маань ингэж байхад бусад нь тоохгүй байх нь тодорхой.

Ази дотроо Япон, Солон­гос л Монголд элэгтэй гэгддэг. Хамгийн гайгүй нь гээд байгаа Япон улс биднийг яаж басам­жилж байгааг “Авар” компа­нийн жишээнээс харж байна уу. Солонгос ч ялгаагүй. Онгоц­ны буудал дээрээ зөв­хөн монголчуудад зориулж  нэг сэгсгэр нохой зогсоодог болсон байна лээ. Монгол хүний цүнхийг нохой шалга­на, бусдынх нь цүнхийг солон­гос хүн “нэгжинэ” гэдэг дүрэм үйлчилдэг бололтой юм. Нөгөө  сэгсгэр нь  монгол хүний барьж яваа ачаа тээшийг үнэрлэж, ааруул, цагаан идээ илрүүлэх үүрэг­тэй. Хэрэв хэн нэгний халаас, үүргэвчнээс ааруул, цагаан идээ гараад ирвэл солон­гос­чууд ууртай гэгч нь хогийн сав руу шидэлнэ.  Энэ бол солон­гос­чууд биднийг нохойноос дор үздэг болсны тод батал­гаа.  Азидаа ийм байгаа юм чинь Европ, Америкт бүр өнгөр­сөн асуудал биз.  Энэ бүхэн юунаас болов.  Монгол иргэд хилийн дээс алхав уу, үгүй юу хулгай хийх гэж улайр­даг болсон учраас гад­ных­ныг ингэтэл нь хашраа­жээ. Хариуд нь тэд  биднийг дорд үзэн доромжилж байна.  Үүнд бид өөрсдийгөө буруут­гах хангалттай жишээ бий.

Эхнэр, нөхөр хоёр Солон­гос улсад жуулчлахаар очих­доо л онгоцны буудлаас нь зүгээр гарч чадахгүй  хувцас хулгайлаад баригдаж шивш­гээ дэлгэсэн л гэнэ.  Хулгайл­сан хувцсаа тугалган цаастай цүнхэнд хийгээд гарч явсныг орой нь телевизийн бүх сув­гаар цацаж, Монголын нэр хүндийг шороотой хутгаж.   Мөн гурван монгол залуу Солонгост хөл хөдөлгөөн ихтэй гудамжаар сэлгүүцэж, хүмүүсийн халааснаас утас суйлдаг байсан нь илэрсэн дуулдана лээ. Өөр бас аль хотод билээ, нэг залуу зам дээр зогссон машинд түлхүүр тааруулж онгойлгоод дот­роос нь мөнгө авч. Гар утасны хулгайч ээж, охин хоёр ч Солонгост баригдсан гэх юм. Сингапурт хэсэг монгол залуус зээлийн карт ашиглаж их хэмжээний мөнгө залил­сан тухай нэг хэсэг шуугиж байлаа.  Таван монгол эмэг­тэй Хонконгт болсон үнэт эрдэнэсийн үзэсгэлэн яарма­гаас алт, мөнгөн эдлэл, эрдэ­нийн чулуун зүүлт, дэлхийд ховор алмаз эрдэнэ хулгайлж байгаад баригдсан тухай мэдээ­лэл ч хуучраагүй бай­на. Энэ мэтчилэн Монголын хулгайч авгай нарын сүрэг бөөн бөөнөөрөө гадаадад явдаг болсон байна. Тэдний бүлэг, эдний хүмүүс гэх мэтээр ярилцаж, мафи болц­гоосон байдаг гэнэ.

Монголчуудын хулгай зөв­хөн Азийг нөмрөөгүй. Өндөр өртөгтэй Европын орнуу­дад хулгайгаар амьдра­лаа залгуулдаг бүлэг байдаг тухай хүмүүсийн амнаас биш­гүй сонсдог. Унгар бол Евро­пын өндөр өртөгтэй орнуу­дын нэг. Тэнд ажил хийлээ гэхэд авсан цалин нь өдөр тутмынхаа хэрэглээ, орон байрны хөлсөнд таардаг гэж байгаа. Тиймээс хулгай хий­сэн монголчуудын  тухай мэдээ Монголын Элчин сай­дын яамныхны чихийг халуу­цуулах нь олонтаа. Унгарын дэлгүүрүүд аргаа барахдаа “монгол хүнд үйлчлэхгүй” гэдэг бичиг хааяа хадах тохиол­дол ч байдаг юм билээ. Хулгайч монголчууд Турк улсыг ч хашраачихсан. Дэлгүүрт нь орж ирсэн хүнийг Монгол гэж мэдмэгцээ худал­дагч нь ум хумгүй бараагаа хумьдаг зуршилтай болгосон гэнэ лээ.  Франц зэргийн хэрэглээ өндөртэй орнуудад ч монголчууд хулгайгаар амьд­рах нь бий. Овор хэмжээ ихтэй  цахилгаан барааг хүр­тэл худалдагчийг нь сэнх­рүүлж байгаад аваад гарах нь энүүхэнд.

Энэ нь Монголоос гарсан хүн бүхэн шахуу хулгайч болдог гэдгийг дэлхий нийтэд харуу­лаад байна. Үр дүнд нь монгол гэж сонссон гадныхны чихэнд хулгайч гэдэг үг шууд буудаг болчихлоо. Монгол гэдэг улс муу муухайдаа, ядуу буурайдаа бус нэрийг нь сэвтүүлж байгаа хулгайчдаас болж доромжлуулж байна. Тийм ч учраас сүүлийн жилүү­дэд гадаад улсад суугаа манай консулынхан хулгай хийсэн монголчуудаа “хариулж”, өмнөөс нь уучлал гуйж, нүүрээ улалзуулж суудаг л ажилтай болчихсон гэхэд хилсдэхгүй.  Хулгайн бараагаар баяжсан нөхдүүд ч өнөөдөр Монголд тансаг сайхан амьдарч яваа гэх юм билээ. Тэр нь ч үнэний ортой байж магадгүй.  Нэг бараа нэг ширхэг гэдэг нь үнэндээ хул­гайн бараа байдгийг илтгэдэг гэсэн цуу яриа ч олны дунд бий. Үнэн эсэхийг нь мэдэхгүй юм, ямартай ч гадаад улс орноос хулгай хийж, эх орны­хоо нэрийг баасдаж яваа хүмүүст үйлчилдэг хууль хэрэг­­тэй болжээ. Хүссэн бүхэн нь гадагшаа явдаг эрх чөлөө ирсэн сайн хэрэг. Гэвч  хулгай хийж, нутгийнхаа нэрийг шороотой хутгадаг болсон нь ардчиллын сүү­дэр­тэй тал юм уу даа. Тий­мээс үүнийг засч залруулж, гадаад дахь монголчуудын хулгайг зогсоодог хуультай болъё. Гадаад яваад  хулгай хийсэн нэрийг нэг л удаа зүүсэн бол дахиж хилийн дээс алхах эрхийг нь хасдаг байя. Ингэж л улсынхаа нэрийг өөд нь татъя. Тэрнээс наана монголчуудыг дэлхийн хүн ард нохойноос дор үздэг байдал арилахгүй ээ.