Тавилан /1/

Өндөр шилэн барилгын цонхоор гадаад орчныг харан зогсох тэр бүсгүй бол Золоо. Намрын шаргал навчис, хаашаа ч юм яарах хүмүүс, бүүдгэр тэнгэр түүнийг яагаад ч юм гунигт автуулна. Бүсгүй өөрийн эрхгүй гүн бодолд автан зогсох ба түүний бодлыг халуун кофе, янжуур хоёр л хуваалцах мэт…

Бүсгүй тэртээх 8 жилийн өмнөх он жилүүдийг эргэн дурсана. Тэр үед 20 дөнгөж гарсан залуухан бас гэнэхэн байснаа бодно. Тэр л үед бүсгүй Итгэлтэй танилцаж байсан юм. Итгэлтэй санаандгүй байдлаар танилцсан нь бүсгүйд хамгийн их жаргал бас түмэн зовлон авчирна гэдгийг хэн хэн нь санаагүй байсан.

Үе тэнгийн өндөр биетэй цагаан царайтай залуу бүсгүй дээр очиж танилцья гэхэд бүсгүй инээд алдан бас нууцхан гайхаш төрөн зогсоно. Залуу бүсгүйн утасны дугаарыг авах хүртлээ бүх л аргаар яриа өдөн зогсоход Золоод инээдтэй санагдаж байсан ч тэр л үед бүсгүй аль хэдийн соронзоор татаад буй мэт мэдрэмж төрөн ховсдуулсан байв.

Тэр цагаас хойш Итгэл, Золоо 2 халуухан хайр гэж юу байдгийг хэн хэндээ мэдрүүлж, хорвоо дээр 2-уулахнаа мэт жаргалтай байдагсан.

Бүсгүй цонхоор харан янжуураа асаалаа. Дахиад л бодолд автан яагаад гэдэг үгийг өөрөөсөө асуулаа. Итгэл Золоог юу юунаас илүү хайрладаг байсан. Түүний хайр бүхнийг даван туулах хүчтэй гэдэгт тэр итгэдэг байлаа. Үнэндээ Итгэл тийм ч боломжтой айлын хүүхэд биш байсан болохоор ар гэрээ Золоогоос нууцална. Үнэндээ Итгэлийг хэлээгүй ч Золоо бүгдийг ойлголог байв. Харин Золоо нэлээн боломжтой айлын ихэмсэг танхил охин болохоор Итгэл хамаг чадлаараа хичээнэ.

Цаг хугацаа ч өнгөрсөөр нэг л мэдэхэд Итгэл Золоо 2 их сургуулиа ч төгсөж ажилд орцгоолоо. Тэдний өмнө амьдрал гэдэг урт зам хүлээж байв.

Бүсгүй дахиад л нэг янжуур асаалаа. Түүний нүднээс нулимс урслаа тэр ЯАГААД гэдэг үгийг дахин өөрөөсөө асууна. Чухам би юуг буруу хийсэн гэж, би энэ амьдралын төлөө чадах бүхнээ хийж, золиослох бүхнээ өгсөн гэж бодоход дотор нь шатаж зүрх нь дахиад битгий гэсэн шиг хүчтэй цохилно.

Тэр мөчид хаалганы хонх дуугарч бүсгүй гэнэт ухаан орсон мэт цочин хаалгаа онгойлговол Итгэлийг тэр чигээр нь хуулсан мэт охин нь зогсож байлаа. Золоогийн дүү нь цэцэрлэгээс нь хүргэж ирсэн байв. Золоо охиноо тэвэрч үнсэхэд түүний бүх уйтгар гуниг замхран одов.

Золоогийн сэтгэлийг дэвтээж амьдралынх нь утга учир болдог цорын ганц хүн нь түүний охин мэт санагдана. Охиндоо хоолыг нь хийж өгөөд оронд нь хэвтүүлээд аавынх нь ярьдаг үлгэрийг нь ярьж өгөөд унтууллаа.

Золоо зурагтын өмнө дэмий л суваг солин суунгаа дахиад л бодолд орлоо. Анх жирэмсэн болсноо Итгэлд хэлэхэд ямар их баярлаж байсан нь нүдэнд нь буулаа.

Охиноо төрүүлээд 3-уулаа боломжийн байранд орж өрх тусгаарлаж байсан цаг өчигдөрхөн мэт санагдавч 4 жил өнгөрчээ. Тэдний хувьд амьдрал эхлэх биш үнэндээ тэр l үед дуусч байсан юм…