Чамтайгаа ганцхан шөнийг жаран есдөж өнгөрөөх юмсан…

Мартаж чаддагүй дурсамжаа хуваалцахаар шийдлээ. Арван долоо наймтай, үеийнхээ охидоос ганц нэгийг нухалж үзээд зандангаа тайлчихсан, ер нь өөрийгөө овоо эр хүн гээд бодчихсон мангар бацаан байх үе. Эгчийн найз, ээжтэйгээ хоёулаа амьдардаг айлаар нэлээн орж гардаг байлаа. Юм хум зөөлцөх туслалцуулах ажилдаа намайг дуудна. Ээж нь намхан махлагдуу дөч шахаж яваа байдаг л нэг авгай. Гэхдээ шударга шулуун яриатай, намайг ингэж яв, энийгээ зас, эр хүн шиг бай гэхчилэн зэмлэж сургадаг байлаа. Охин нь надаас хэд эгч оюутан, хэл ам нь гүйцэгдэхгүй амьтан. Би ч нээх их тоохгүй.

Харин ээжийнх нь махлаг бие том мөөм, охиных нь биеийг хулгайгаар харах болгондоо ээжийнх нь харцтай мөргөлдөж баригдчихдаг байж билээ. Тэр үед нухацтай ажиглангаа нүдээ онийлгон юм бодож байвч үг дуугарахгүй өнгөрнө. Нэг удаа бариу цагаан өмдтэй гуяыг нь үхэх гэж байгаа юм шиг харж байснаа өөрөө ч анзаарсангүй. Гэтэл эгч хүүхэн намайг хүнтэй унтаж үзсэн үү гэж байна. Үзсээн л гэлээ. Нэгэнт нарийн юм ярьж нүүр хагарсан болохоор таньтай бас үзмээр байна гээд тавьчихлаа. Мань хүнээс ичиж айдгийг ч хэлэх үү хэлэх үг олигтой орж ирэхгүй бантаж байна гэж аймаар.

Түүнээс хойш бараг жил өнгөрсөн байх нэг орой хэрэг гаргаж очлоо. Охин нь байхгүйг би мэднэ. Нэг юм зохиож яриад танайд хонохоос л гэлээ. Инээж л байна. Хулгаж хулгаж эгчийн орны урд очиж нэлээд зогсов. Унтаад л байх шиг болохооор нь хажуугаар нь хэвтээд тэвэрлээ. Сүрхий цочиод гар авч түлхээд байгаа хэрнээ ярьж загнахгүй байна. Цонхны бүдэг гэрэлд нөгөө айхтар эгчийн царай талимаараад шаал өөр болчихож. Би ч барьж болох бүхнээ базаж барив. Бандаашийг нь тайлаад алыг нь барьтал поо ямар том зузаан ал вэ. Ноцолдож байгаад алцайлгатал хэлүү нь овойж буржийсан шал нойтон ал. Тэр том мөөм, алыг дураараа барьж байгаад би хийлгүйгээр тавьчихлаа.

Эгч хүүхэн хувцсаараа арчаад намайг энд тэндгүй үнсээд л байх юм. Боов зөөлөн имрээд л ахиад тавих нь ээ. Дээр нь гарлаа. Нөгөө жаахан охидуудад дээгүүр доогуур нь чихэж нэлээд юм болж байж оруулдаг боовыг эгч бариад чиглүүлэхэд гулгаад л орж байна. Өнөөх нь юу ч юм нэл овон товонтой, зөөлөн гэж учиргүй нээх гоё юм. Оо тэгээд нүдэж өглөө. Эгч ядрахгүй байна уу л гэнэ. Одоо хоёулаа ингэж хийе тэгж хий л гэнэ. Дараа нь зөөлөн цээжийг нь тэврээд унтах шиг, маргааш нь миний мэдэхээс шал өөр хөөрхөн амьтан болчихсон зогсож байгааг нь харах шиг сайхан зүйл байгаагүй ээ. Ажилдаа явсан хойгуур нь тэднийхээс би гарсангүй. Унтаж сэрээд эгчийг санан санан боовоо саав. Бүр босоод болдоггүй. Нэлээн хорсож байна. Орой тосож аваад л шөнөжин болбаж хоносон. Эгч ойр орчны хүмүүсээс их болгоомжилно. Надад хааяа сургааль айлдана. Би болохоор тэсэж чадахгүй тэднийх рүү гүйнэ. Тэр минь уулзах бүрд хийж чадахгүй үе таарсан ч гараараа ч болсон тавиулаад өгнө.

Эмэгтэй хүн их тачаал нь хөдлөхөөрөө алан дотор нь ямар юм хатууран булцайдаг, яаж шаахаар угсруулан олон тавьдгийг, яаж шаахаар тавихаараа нулимс гаргаж, яахаар тавихаараа шээдэг гэдгийг түүнээсээ би мэдэж авсан. Юм нь ирснээс нэлээд хойно бандаашнаас нь үнэртэх тэр анхилуун үнэрийг насандаа мартахгүй. Бидэн хоёрын жаргал удаагүй дээ. Амьдралын эрхээр хоёр тийш салж тэр минь хүнтэй сууж намайг ойртуулахаа байсан. Би ч нэхэл дагал болоогүй холдсон ч хэсэг санаанд уяатай, учирсан хүүхнүүд гологдоостой байдаг байж билээ. Одоо бол би түүний наснаас хэтэрсэн, нөхөр бас аав болсон. Бишгүй л сайхан эмэгтэйчүүдтэй учирсан ч түүнийг минь гүйцэж, намайг жаргаасан нь цөөн ч юм шиг санагдана. Эм хүнийг жаргааж чадна гэх итгэлийг минь чи л надад өгсөн байх. Болдогсон бол тэр үеийн чамтайгаа ганцхан шөнийг жаран есдөж өнгөрөөх юмсан…